Zaterdag 17 december: Van het zuiden naar het noorden en westen van Madeira.

De titel van het nieuwe verhaal suggereert een hele trip over het eiland. We vertrokken om 9u al met bus no: 14, totaal met 20 gasten. Een andere bus (No: 15) vertrok vlak daarna ook met 20 gasten en maakte dezelfde trip. We bezochten vanuit Funchal, waar de boot lag: het vissersdorp Camara de Lobos. We hebben daar wat rondgekeken in de haven van dit vissersdorpje. Vervolgens ging de bus verder naar een klif: Cabo-Girao met een uitzichtspunt op 480 meter hoogte, waarbij we daar op een ondergrond van glas stonden en in de diepte keken. Het volgende dorpje heette Ribera Brava en daar stond een mooi kerkje en dat heette de Sao-Bento uit de zestiende eeuw. Verder was daar aan de zee een mooie promenade. Over de zeventien honderd meter hoge pas: Encumeda zijn we toen verder gegaan door het binnenland. Boven op de pas was het mistig/heiig. Onderweg waren we onder de 300 mtr steeds veel bananplantages gepasseerd evenals suikerriet. Boven di grens groeiden de bananenplanten niet meer, maar dat wisten we al toen we in het verleden La Palma bezochten en midden in de plantage een huisje gehuurd hadden. De volgende bestemming was aan de noordkust het plaatsje Sao Vicente. We bezochten wederom een kerkje dat heette: Igreja Matriz met een mooie plafondschilderingen en Portugese tegels tegen de muren.

Vandaar zijn we naar het westelijk punt van de Noordkust gereden: Porto Moniz alwaar we geluncht hebben en gezellig met een Duits echtpaar geklets hebben. De moeder en een tante en de zus van het vrouwelijk deel van het echtpaar zaten naast ons. De belangrijkste attractie van dit schilderachtige dorp zijn de natuurlijke rotsbaden tussen het lavagesteente. We zagen mensen daar baden en daar hebben we op de promenade wat rondgeboemeld. De golven van de Atlantischt oceaan sloegen wild over het lavagesteente wat uit het water op dook. Onze gids uit Madeira heette Anna en sprak niet geheel feilloos Duits, maar bracht het wel duidelijk, waarbij ze de klemtoon steeds verkeerd legde. Ze paste haar toon aan aan de omgeving. Zo moesten we in een bocht plotseling maart minderen omdat er een begrafenis stoet op de weg liep. Ze kondigde dit fluisterend aan. Lopen over een promenade of lopen door een winkelstraatje noemde ze consequent Bummeld. Door het binnenland zijn we vervolgens teruggereden naar de Zuidkust, waarbij we onderweg een koe midden op of langs de weg tegenkwamen. Diemochten daar vrij lopen. Op de weg waren dan ook “wildroosters”  geplaatst zodat ze een bepaalde gebied niet konden verlaten. De wegen liepen constant door de heuvels of bergen en er waren ook veel tunnels. Er blijken 148 tunnels op Madeira te zijn. Ze vertelde ook dat er 17.000 mensen werkzaam zijn in het toerisme. Regelmatig haalde ze Columbus aan die er ook gewoond heeft. Ten slotte stopten we nog even om onze benen te strekken in het dorpje Calheta (zuidkust). Om half vijf warwn we weer terug bij de pier waar onze boot lag. Na het avondeten hebben we aan de reling nog even genoten van de vele lichtjes van Funchal bij night.