Vijfde dag in Verenigd Koninkrijk: naar Saundersfoot.

Na het ontbijt, waarbij we weer een keuze konden maken uit verschillend geprepareerde eieren etc. Vertrokken er nog meer gasten uit het prima hotel in Cardiff. Men had echt zijn best gedaan het ons naar de zin te maken op een minpuntje na: er was weer een wipbed. Ik viel weer een paar keer bijna uit bed als Hanny zich omdraaide, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat op weg naar ons volgend hotel opviel in de omgeving was de taal: Het Welsh. Er was geen touw aan vast te knopen. Het enige dat we op een gegeven moment doorhadden was: Groesce= welkom. We hadden dan ook geen touw meegenomen. Op weg naar Saundersfoot, aan de kust, hebben we de National Botanic Garden of Wales bezocht. We dachten weer dat het een rustig bezoekje zou worden, maar het parkeerterrein stond al aardig vol bij aankomst. De Garden heeft achtduizend verschillende in- en uitheemse bloemen en planten.  Er was o.a. Ook een Japanse tuin en een spectaculaire attractie nl. The Great Glass House. ‘s Werelds grootste kas met een enkele overspanning met een bodemoppervlakte van 3500 vierkante meter. Helemaal onderverdeeld in het Middelandse zeegebied, Zuid-Afrika, Chili en Australie. We kwamen ogen te kort. Na een vluchtige lunch hebben we buiten nog een ommetje gemaakt van twee uur door de omliggende landerijen met bruggetjes, watervallen en waterplassen. Vele mensen kwamen we tegen met hun hond. Na wat uitgerust te hebben, zijn we onze weg naar ons hotel: The Gower Hot Hotel in Saundersfoot vervolgd. Gelukkig hebben we achter het hotel nog een plaatsje voor onze auto kunnen vinden, want “wie het eerst komt die het eerst maalt” hadden we begrepen. Na gesetteld te zijn in het hotel zijn we naar de zee gelopen, 100 meter verderop. We zagen het vloed worden terwijl we nog maar eens fish and chips hadden gehaald en dit op een bankje op de oever opaten onder toeziend oog van een dikke meeuw. Had was erg bazig en joeg iedere andere vogel weg. Hij bleek ook bedreven in het opvangen van een stukje vis, wat hij toegeworpen kreeg. Toen ik alles ophad, liet ik hem het lege doosje zien, waarin het eten had gezeten. Hij trok het uit mijn vingers en ging ermee vandoor, maar ik was sneller. Het hotel had gister en vandaag het restaurant gesloten; dat hadden ze op de website niet vermeld. “Vanwege personeelsgebrek”  vernamen we later. Een mevrouw op een bankje naast ons liet weten dat de Fish en Chips erg goed was. Dat was ook zo. Nou ik zit nu nog vol. Morgen gaan we verderop een Kathedraal bezoeken en de resten van een Bisschoppelijk paleis. Meer verraad ik niet.