Donderdag 15 december: Reisdag.

Vanmorgen al heel vroeg uit de veren, nadat we beiden weinig hadden geslapen: bang dat we de wekker niet hoorden. Om 6.30u ontbijt en om 7.40u met de shuttlebus naar Schiphol. Voor we de bus instapten bleek de stoep erg glad door de vorst, was dus uitkijken belazen met de zware koffer aan de hand. Om 7u precies waren we op Schiphol, koffer zelf gedeponeerd bij de drop off en om 8.05u waren we al door de security. Al met al was er toch veel veranderd op Schiphol. We konden alles in de rugzak laten en hoefden geen sieraden af te doen of horloges. Wel moest ik mijn riem afdoen en werd ik gefouilleerd, maar omdat ik niets te verbergen had en zij dat ik het lekker vond onder mijn oksels, mocht ik snel doorlopen. Door de vele oplaadkabels in mijn rugzak werd deze nog aan een nader onderzoekje onderworpen. Er zaten ook onze ipads in etc. Vervolgens liepen we rustig verder.Om 10.50 u zou het vliegtuig vertrekken, maar er moesten toen nog volop koffers ingeladen worden en toen deze in het ruim waren opgeborgen moest er gewacht worden op een ijsontdooiwagen met o.a. warm water om de vleugels af te spuiten. We stonden hiervoor in een wachtrij aldus de co-piloot die er rustig onder bleef. Uiteindelijk vertrok het vliegtuig precies 1 uur later dan voorzien. Wat er op de vleugels gespoten werd zag eruit als een slijmerige groene vloeistof, die leek op verdund smurfensnot. Nou de vlucht verliep naar onze mening prima, zij het dat er een vervelend jongetje achter ons zat wat steeds met zijn voeten tegen mijn stoelleuning trapte. Ik gaf bij de moeder direct aan dit vervelend te vinden. Hij bleef dit maar doen en de moeder deed haar best om hem dit te verbieden met als gevolg dat hij het op een schreeuwerig huilen zette. Dit ging zo de hele reis door en wilde er verder geen woorden aan vuil maken om het kind niet nog meer aandacht te geven. Het was ten slotte een kind. Maar pleasant was het niet. De vader deed ook pogingen om het kind af te leiden, maar na een tijdje trapte hij er weer vrolijk op los. Later hoorden we van een andere Nederlandse gast dat hij een gelijke ervaring had met een klein meisje verder achter in het vliegtuig. 

Eenmaal op Tenerife aangekomen werden we met tien andere Nederlandse gasten van Tui naar een Busje gestuurd, wat ons naar de haven van Santa Cruz bracht waar de boot lag: Mein Herz. Na een korte incheck in een soort tent, konden we doorlopen naar de boot, waarbij onze laatste Covid uitslag van dinsdag van doorslag was: negatief. Enigszins met pijnlijke knieën liep ik naar de boot 200 meter verderop. Het busje was zo krap, dat ik met mijn knieën klem zat tussen de stoelen. Andere gasten, alleen maar Duitsers werden met grote chique bussen naar de boot vervoerd: jaja verschil moet er zijn. Om 17.30u plaatselijke tijd waren we op onze kamer op de boot (het is daar 1 uur vroeger dan in Nederland. De hut bleek mooi, maar niet echt groot en er waren maar twee stopcontacten om al onze electronica op te laden. We moesten dus improviseren. Om 17.45u gingen we naar een demonstratie in geval van evacuatie waar men ons liet zien waar we moesten verzamelen en welk een geluid het alarm voorstelde. Een jongedame deed voor hoe het reddingsvest aangedaan moest worden en dat was het. Op de kamer draaide de tv een riedeltje gelijkluidend af. Om 19.30u zijn we gaan eten in een van de 8 restaurants en we keken onze ogen uit, wat er allemaal klaarstond. (In totaal bleken er rond de 1700 gasten aan boord te zijn.

We hebben lekker gegeten, maar ook niet teveel. Om 23 uur begint de boot te varen en morgen vaart ie ook nog de hele dag naar Madeira. We zijn benieuwd. Ot morn: zou Piet Paulus zeggen.